najciekawsze orzeczenia | Co do zasady

Art. 3 k.p.c. przewiduje, że strony w postępowaniu cywilnym mają obowiązek dokonywać czynności zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Jest to przejaw dążenia do poznania prawdy w postępowaniu cywilnym. Koncepcja prawdy wywołuje jednak liczne spory w doktrynie i orzecznictwie, a wątpliwości ujawniające się w toku postępowania dowodowego często są wyjaśniane w drodze orzeczeń Sądu Najwyższego.

Rozporządzenie 207/2009 daje podstawy, by dochodzić odszkodowania za naruszenie unijnego znaku towarowego po opublikowaniu zgłoszenia tego znaku, a przed opublikowaniem jego rejestracji. Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie C-280/15 doprecyzował zakres takiego odszkodowania.

Licencjobiorca może dochodzić roszczeń wynikających z naruszenia prawa do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego stanowiącego przedmiot licencji, nawet jeśli licencja ta nie została wpisana do rejestru. Może też domagać się naprawienia szkody, którą sam poniósł.

Wyłączenie możliwości wypowiedzenia umowy licencyjnej, choć dyskutowane przez autorów komentarzy, nie było do niedawna przedmiotem oceny sądów. Dopiero ostatnio pojawiło się orzeczenie, w którym sąd apelacyjny wyinterpretował z oświadczeń i zachowania stron fakt zawarcia przez nie umowy licencji niewyłącznej na czas nieoznaczony, z wyłączeniem możliwości jej wypowiedzenia.

W wyroku z 9 czerwca 2016 r. Trybunał Sprawiedliwości rozstrzygnął kwestie czynników, które należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu rozmiaru szkody lub wysokości słusznego wynagrodzenia z tytułu naruszenia. Orzeczenie zapadło na podstawie przepisów dotyczących rozporządzenia (WE) 2100/94 w sprawie wspólnotowego systemu środków ochrony odmian roślin.

Protokół, jako swego rodzaju sprawozdanie, ma na celu utrwalenie przebiegu posiedzenia. Jego sporządzenie umożliwia zapoznanie się z tokiem dokonanych czynności oraz skontrolowanie ich prawidłowości. Wprowadzenie protokołu elektronicznego wywołało jednak trochę wątpliwości technicznych, które wyjaśnia uchwała Sądu Najwyższego.

Prokura samoistna, uprawniająca do jednoosobowego działania, nie wygasa wskutek odwołania całego zarządu. Tym samym nie ma przeszkód, aby spółka była w dalszym zakresie reprezentowana w postępowaniu sądowoadministracyjnym, i brak jest podstaw do zawieszenia tego postępowania.

Tak jak się spodziewaliśmy, do Trybunału Sprawiedliwości UE złożono odwołanie od wyroku Sądu Unii Europejskiej z 25 listopada 2014 r. dotyczącego kostki Rubika.

Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził, że Komisja Europejska niewłaściwie wyliczała przydziały bezpłatnych uprawnień do emisji CO2 dla sektorów narażonych na tzw. carbon leakage. Przyczyną okazały się rozbieżności w poszczególnych wersjach językowych dyrektywy 2003/87.

W wyroku z 8 grudnia 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zgłoszenie wystąpienia szkody w środowisku nie prowadzi automatycznie do wszczęcia postępowania w sprawie wydania decyzji nakazującej podjęcie działań naprawczych.

Art. 594 k.s.h., stanowiący podstawę do nakładania na członków zarządów spółek handlowych grzywny za brak realizacji wskazanych w nim obowiązków, od dawna budził wątpliwości w doktrynie. Czy niedawne rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego pozwoli zakończyć spór dotyczący interpretacji tego przepisu?

To z pozoru dość egzotyczne zagadnienie ma bardzo praktyczny wymiar. W analogicznej sytuacji jak żołnierz – programista mogą być bowiem osoby pozostające w innych niepracowniczych stosunkach podległości służbowej.